Ona Bakarak Yazmak

Ona içinde milyarlarca kelime birikmişken yüzüne bakıp hiçbirini söyleyememek .. sonrada dönüp kafanda kalanları buraya dökmek. Ammada güven sorunun varmış lan !.
Tamam lan bu sefer söylüyorum diye yürümeye başlayınca şekil, şema değişikliğine uğrayarak "ne oldu? neyin var?" sorusuna "yok birşey" diyip kafanı çevirmek. yönünü gökyüzünün olduğu kapıya doğru çevirmek. dışarı çıkıncada avazın çıktığı kadar bağırma istemine bürünmek Yapamamak, kahrolmak. Söyleyememenin vermiş olduğu sinir öyle büyürkü içinde. Kendi kendine ağız burun dalmak istersin. Başka zaman söylerim dersin kendi kendine. Avutursun bir nevi kendini. Çünki o zaman hiçbirzaman gelmez. Getiremezsin kendinde ozamanı birtürlü.Yürekte biriktirip biriktirip birtürlü dilde anlam kazandıramazsın çünki. "Ne oluyor lan sana? az cezur olsana?" der durursun. Ama kendinle konuşurken bile yalan söylersin. Her seferinde "Tamam bu sefer kesin söylüyorum" diyerek yalan söylersin.
Yutkunmak, sonra boğazda yumruk gibi toplamak sesleri, diyememek işte, bu kadar mümkünken, bu kadar kolayken bi kısacık "gel!" diyememek yahut... Neyse...!
Anlatamamanında nedenleri vardır elbet. İnsan nedensiz susmaz ya. Yanlış anlaşılma korkusu. konuşurken heyacanın verdiği stresle dilinin, damağının karışması. Kekelemek, şaşırmak ve sonunda batırmak. En önemlisi anlaşılmamak.
Ne söylesem hep eksik içgüdüsü batırıyor aslında herşeyi. Anlattığın herşeyden sonra "yarım kaldı lan şunuda söylesemiydim" içgüdüsü saçmalattırıyor insana..Kelimeler aynı ama beyninde kurguladıklarını birtürlü kurduğun kelimelere yansıtamamak her kelimeyi eksik görmek işte tüm aptallığın doruk noktası.


Doruk noktalarda yaşamaya devam, ve biz ustayla bitirelim...
"Ve sana söylemek istediğim en güzel söz henüz söylememiş olduğum sözdür."
N.H