Bu Durumu Söyleyemiyorum Ulan !

Söylenecek çok şey olmasına rağmen dilden çıkan kelimelerin söylenmek istenenlerle hiçbiralakası olmayan, sadece söylenmek için söylenen basit sözcüklerden ibaret olduğu bir durumla baş başayım. Öyle bir durumki içinde biriktirdiklerini dışarı vurduğunda hiçbir değer görmeyeceğini bilmektir. Bu durumu tanımlarken kullandığım sözcüklerde yetersizdir aslında . Anlatmak istediğimi birtürlü anlatamadığım saçmalıklar üstüne saçmalıklar eklediğim bununda farkında olduğum... ve en sonunda sessizliği seçtiğim kaçılması gereken, tutulduğunda hayatla olan ilişkini sorgulamana neden olacak kadar karamsar bir ruh haline girdiğim durumdur... ve belkide yaşamaktan bile nefret edebileceğin yaşanmıyası bir ruh halidir.
Olayın vahimiyetini anlamak için Paradox kelimesini incelemek yeterli aslında. Olabilirler ihtimalinde yaşatılan mutluluk oyunlarıyla kendi kendine -neden olmasın? dedirten ama aslında hiçbir yolu olmadığını bilmek gibi... sözcüklerinde dilden çıkma anına kadar gerçekten içinde biriktirdiğin sözler olması... dışarı çıkma anında ise farklılaşmasına neden olan bu yüzdende hiçbir anlamı olmayan bir durum. Karamsarlaşmış iflas etmiş bir bedenin aklın hakimiyetinden çıkması gibi sağa sola savrulmasından başka birşey değil.
Şimdi yapılması gereken nedir diye düşündüğüm zaman, aslında hiçbirşey yapmamak yapılacak en güzel şeydir diyorum kendi kendime. Bundan önce olduğu gibi. Bir buz parçası gibi düşündüklerimin erimesini izlemek... Sonrada yavaş yavaş eriyen düşüncelerin buharlaşıp akıldan birer birer kopmasını beklemektir gerekli olan sadece.



"Ve sana söylemek istediğim en güzel söz:
Henüz söylememiş olduğum sözdür... "