Kendi Elimle Çizdim

Çocukken bakkaldan almaya can attığım birkaç şey vardı. Bunlardan ikisi şöyle, taso veriyor diye tombi bir diğeri ise jölesini sona bırakarak kenarından ısıra ısıra zevkini çıkararak yediğim eti cin idi. Yıllar geçtikçe bir çok alışkanklık yerini farklı şeylere bırakmaya başladı ama değişmeyen birşey olarak eti cin i yeme zevk i kaldı. Şu zamanda bile markete gittiğimde aldıklarımın arasına sıkıştırıyorum. En güzel yanıda jölesini sona bırakmakta gizli aslında.. vazgeçememenin nedenidir bu durum. köşelerden kıkır kıkır yiyerek ilerliyerek tıpkı planlanmış bir projenin uygulama safhası gibi. Çocukken nasıl zevk alıyorsam şimdide aynı zevki alıyorumdur bu eti cin den. Şimdilerde ise ne zaman görsem surat şema şeklimin değişmesine neden olan birşey oldu benim için. Önce acı veriyordu sonra burukluğa dönüştü. Dönüşümler etrafında dolanan huzursuz bir durum oldu anlıyacağınız benim için. Alırken 1 tanede fazla almaya başladım. Olurda birgün karşılaşırsak ortamda eksik olmamasını istediğim tek şey çünki.
Birgün neden olmasınları düşlerken kendimi eti cinin gülen yüzünü yaparken buldum. Mutlu birşey düşünüyorum ve mutlu bir yüz çiziyordum. Çizimide uzatıyordum bilerek tıpkı yerken bitirmemek için önce köşelerden başlar gibi. Güzel birşeyleri düşlerken nasıl bitsin istemezse insan o ruhet-i haliyeyle çizmeye özen gösteriyordum. Ne kadar geç biterse okadar güzel, ne kadar uzun sürerse okadar mutluyum..
Önce düşledim sonra yansıttım şimdide yeme vakti ben markete gidiyorum...